مردم خاموش

آن زمانى كه بنده در ايرانشهر تبعيد بودم، به مناسبتهاى مختلف، با مسؤولان ارتباط پيدا مى‏كرديم. آن وقت به بنده گفتند كه يك معاونِ استاندار تا حالا به ايرانشهر نيامده است! در سال 57 در ايرانشهر سيل آمد و هشتاد درصد شهر قطعاً خراب شد؛ يعنى من يك به يك تمام مناطق شهر را با پاى خودم رفتم و ديدم. پنجاه روز ما امداد و پشتيبانى مى‏كرديم. يك نفر از مركز كه هيچ، از زاهدان هم يك نفر آدم برجسته‏ى متشخص به ايرانشهر نيامد كه بگويد چه خبر است اين‏جا ! به صورت ظاهرى هدايايى به وسيله‏ى «شير و خورشيد» فرستادند كه اولاً اگر به دست مردم مى‏رسيد، يك‏دهم نيازهايى كه مردم داشتند و يك‏دهم آنچه كه ما تبعيديها براى مردم فراهم كرده بوديم، نمى‏شد؛ ثانياً همان را هم نمى‏دادند و از آن هداياى ناچيز، مبالغى هم براى خودشان لازم داشتند تا بخورند. يعنى اصلاً ايرانشهر كه مركز جغرافيايى و به يك معنا مركز فرهنگى بلوچستان بوده، هميشه در طول زمان، بكلى مغفولٌ‏عنه بود؛ زاهدان هم همين‏طور. براى شتر سوارى و استفاده از شرابِ چند ده ساله به بيرجند مى‏رفتند و براى اين‏كه در آن‏جا عياشى كنند، بيرجند فرودگاه داشت؛ اما چون در اين‏جا وسيله‏ى عياشى فراهم نبود، به بلوچستان نمى‏آمدند. يعنى هر نقطه‏يى در كشور - چه بلوچستان، چه هر نقطه‏ى ديگر - كه محروميت داشت، مغفولٌ‏عنه بود. مازندران خوب بود، براى اين‏كه بروند آن‏جا استفاده كنند. رژيم گذشته اين‏طورى بود.
يك چيز جالبى به شما بگويم: در مازندران، پنج فرودگاه هست كه از زمان رژيم گذشته مانده است! پنج فرودگاه در يك استان كه همه‏اش هم براى رژيم گذشته و آن شخص طاغوت يا نزديكان او بوده است. فرودگاه رامسر براى استفاده از هتل رامسر كه مى‏دانيد براى چه كسانى بوده است؛ فرودگاه نوشهر براى گردشگاه هر ساله‏ى طاغوت كه برود آن‏جا و دو ماه استراحت كند؛ فرودگاهى براى يك اردوگاه نظامى كه نظاميان وابسته به آنها - كه از يك نيروى بخصوصى بودند و نمى‏خواهم اسم بياورم - آن‏جا بروند و خوش بگذرانند؛ فرودگاه دشت‏ناز نزديك سارى - كه امروز فرودگاه رسمى مازندران است و مردم از آن استفاده مى‏كنند و در گذشته براى الواط و اوباش اولاد رضاخان بوده است - كه هزاران هكتار از زمينهاى حاصلخيز را تصرف و يك فرودگاه هم وسطش درست كرده بودند؛ و يك فرودگاه هم در املاك نوكران خودشان در حدود مينودشت. پنج فرودگاه براى دستگاههاى وابسته‏ى به حكومت يا نزديك به آنها؛ اما مردم، اساتيد، مستحقان و بيماران علاج‏ناپذير مازندران مطلقاً نه از فرودگاه، نه از هواپيما و نه از هيچ تسهيلات ديگرى برخوردار نبودند. آنها هر سال چند بار به مازندران مى‏رفتند؛ اما به مثل زاهدان در تمام عمر حكومتشان يك بار هم سر نمى‏زدند؛ اين مى‏شود غبار فراموشى.