مردم خاموش

خودم را خلاصه کردم

تو را بی مضایقه عاشقانه وسعت دادم

چون یک دانه گندم

که در گلدان پشت پنجره کاشتم

وفردا تو ضربدر صد سبز سبز بودی

و از شهر فقط بوی نان تازه می آمد

تو را وسعت دادم بی مضایقه وسعت دادم

کتفم فرو افتاد تا یک آسمان بافتم

اما بی ماه بی ستاره و بی خورشید

ابری شتاب زده غران

تو باریدی مرا و کتف مرا

و از زمین دوباره گندم رویید

و از تمام جهان فقط بوی دستهای تو می آمد

بوی گندم . . بوی نان تازه

تو را بی مضایقه وسعت دادم

و خودم را خلاصه کردم

فقط در دو حرف

تو