نوشته نمی شود هیچگاه

      درد 

حتی به سخن در نمی آید

و با هیچ نسخه ای درمان نمی شود 

می ماند 

مثل خوره 

گوشت را و استخوان  را 

از درون مچاله می کند

تا تندیسی از سنگ بر آرد 

با لبخندی که دیگر هیچ ارجاعی ندارد

و نگاهی که در مرز هیچ عقربه ای قرار نمی گیرد

کلمات فقط دلتنگی موهومشان را تکثیر می کنند.