استاد «ولي رحيمي» هنرمند نام آور و پرآوازه ايران با كوچ غريبانه اش "كمانچه" رادرسوگي سترگ نشاند و انبوه دلدادگان فرهنگ هاي بومي و موسيقي نواحي را عزادار كرد.

اخلاق و بينش و منش اين مرد در كنار شورآفريني ساز پرسوزش از او يك هنرمند استثنايي ساخته بود. شادروان ولي رحيمي از آخرين بازماندگان "عاشق" ها و هنرمندان خراسان بود كه به همت فرزانه استاداني چون "هوشنگ جاويد" ، "محمدرضا درويشي" و "كليم الله توحدي" در ساليان اخير در جشنواره هاي مختلف خوش درخشيد و از خود نامي را به يادگار گذاشت.
استاد ولي رحيمي درسال1311خورشيدي درروستاي "آزادگان" در 5 كيلومتري غرب شهرستان مانه و سملقان در خراسان شمالي  به دنيا آمد. فرزند "رحيم عاشق" كه پس از چندي سايه ي پرمهر پدر از سرش كم شد و عمويش "رضاقلي" در كنار برخي بزرگان ديگر او را با ساز كمانچه آشنا كرد.
"ولي عاشق" از 10سالگي نوازندگي را شروع كرد و براي دل خود و شادي مردم نواخت و نواخت.
هنوز صداي پرسوزش در گوش ماست كه اين ترانه ي سه مصراعي كرمانجي را در زير لب زمزمه مي كرد و مي گفت:
كه شكوناتا من نه ديا
ده ره نگ باتازوو نه چوويا       
هين ژي چاوي من وه دوويا
كاش نمي آمدومن نمي ديدم
كاش دير مي آمدوزود نمي رفت
هنوز چشمانم به دنبال اوست
ولي رحيمي در راه موسيقي رنج هاي شيريني به جان خريد. او بار سنگين ملودي ها و داستانهاي كهن پرغبار را در بر شانه و در دل داشت و شگفتا در اين روزگار، آن همه فرهنگ را با خود به زيرخاك برد و ما فقط نظاره گرش بوديم و هنوز مشكل ما اين است كه چگونه هنرمند را درسيمايمان به مردم بنمايانيم تاسري از او بي سازش پخش شود.
ولي رحيمي درسال 1382 در همايش "چهره هاي ماندگار" با ساز سحرانگيزش چنان نواخت و "حسين عزيزي" با چنان شور و شيدايي خواند كه همه درحيرت بودند كه اين پير با كمانچه چه مي كند.
ولي رحيمي با قناعت زندگي كرد، عزتش را به هيچ چيز نفروخت. ولي عمري براي دل مردم نواخت. او دلي را نشكست. كسي را از خود نرجاند. ادب و تواضع و صبر و سكوتش از وي يك پديده ساخته بود.
استاد هوشنگ جاويد درماهنامه "تاك توس"حوزه ي هنري خراسان رضوي كه در شهريور به چاپ رسيده  85 درباره شادروان ولي رحيمي آورده است:
"ولي عاشق استاد بزرگي است كه تاكنون تجليل درستي از هنر او به عمل نيامده، از استادي او همين بس كه كيهان كلهر روزهاي متوالي درخانه ي او زندگي كرد تا شيوه هاي نواختنش را فرا بگيرد. استاد علي اكبر شكارچي در زمان برگزاري نخستين جشنواره موسيقي آئيني به من گفت: اين پيرمرد يك اعجوبه است."  
ولي رحيمي آهنگ هاي كردي، تركمني و تركي را به زيبايي مي نواخت.
او در جشنواره هاي گوناگوني شركت داشت. او مقام نخست موسيقي فجر در سال85، كسب ديپلم افتخار از جشنواره گروهي موسيقي در پاريس، كسب مقام نخست نوازندگي كمانچه ايران در سال 85 و كسب مقام نخست در بين 460 نوازنده در اراك را در كارنامه ي پر افتخارخود به يادگار گذاشته است.

او در روز12 بهمن 1388 خورشيدي درخانه اي ساده و حقير در شهر "آشخانه" غريبانه كوچيد ولي قصه ي بلند هنر و ادب و تواضع اين مرد بر لب هاست .
به قول شاعر:
"نامشان زمزمه ي نيمه شب مستان باد
تا نگويند كه از ياد فراموشانند"
روحش شاد.
منبع : مجله موسیقی ایرانیان - اسماعيل حسين پور